2002 Kasımında başlayan AKP'nin siyasi serencamı son viraja doğru dolu dizgin gidiyor.
Başlangıcındaki iç ve dış destekçiler manevra zayiatları gibi bir kenara atılmış vaziyetteler. Bulabildikleri köşelerde inkisar-ı hayal içinde şekva edenler, yurt dışına zorunlu hicret yapanlar v.d .
En rahat olanlar, kayıtsız şartsız Erdoğan' biat mersiyeleri yazanlar. Türk Sanat müziğinin ölümsüz güftelerinden "ümidini kirpiklerine bağladı gönlüm" halet-i ruhiyesinde , kaderlerini Erdoğana bağlamışlar. En ufak eleştiri halinde, topluca savunmaya geçişleri var ki, siyasi biat tarihinde emsalleri görülmemiş. Ders olarak okutulacak örnekler.
En son, kurucu Cumhurbaşkanını vatan haini ilan etmelerine ramak kaldı.
Erdoğan, can havliyle çalışıyor, tökezlerse, başının büyük dertlere gireceğini görüyor. Bu kadar yıl tek adam olarak ülkenin kaderinde her türlü kararın altında imzası olmanın bir maliyeti var.
Yancıların ve yardakçıların böyle bir gailesi yok, ama , bugün, oturdukları yerden ahkam kesmeleri karşılığı olan konforlarını kaybetme tehlikesi, yaban atılır bir ihtimal değil.
Davul Erdoğanın boynunda, bir sürü, kerameti kendinden menkul ise , tokmağı tutmaya çalışıyor.
Hadd-ı zatında siyasi hiciv tarihine geçecek bir manzara ile karşıyayız.
2018 virajı geçilirse, son düzlüğe girilecek,
Erdoğan'ın en büyük handikapı, yalnız oluşu, o da bunun farkında, her işi kendi kotarmaya çalışıyor.
İçerde ve dışarda , yanında olanların sayısı, karşısında olanlardan az.
Esas mesele, Erdoğan kendi siyasi kaderini Türkiye'nin kaderi gibi görüyor.
Büyük yanlışı da bu, Erdoğan'ın kaderi ayrı, Türkiyen'in kaderi ayrı.
























Hüseyin Dağlı