Eyvah! |
|
Tweetle |
|
Masanın üzerinde sarartılmış bir davetiye. Üzerinde "Muallimliğe Adanan Bir Ömür Mahmut Bayram Hoca" yazıyor. İstanbul Büyükşehir Belediyesi bir anma toplantısı düzenliyormuş. Bir ürperti kapladı içimi. Yıllar öncesi Altunizade'de yaşadığım bir manzara geldi gözümün önüne. Fethullah Gülen Hocaefendi, çok da kalabalık olmayan bir kitle ile sohbet ediyor. İçeriye Mahmut Bayram Hocaefendi giriyor. Yaşlanmış. Dostları kollarına girmiş. Fethullah Gülen Hocaefendi susuyor. Ayağa kalkıyor. "Hoş geldiniz!" diyor saygıyla. Mahmut Hocaefendi "Buyrun devam edin!" diyor; ama ne mümkün. Hocaefendi "Lütfen siz buyrun!" diyor. Odada derin bir sessizlik. Tevazu, mahviyet ve kibarlık tebellür ediyor salonun orta yerinde. Mahmut Bayram Hocaefendi deyince gözümün önüne onlarca çilekeş insan sökün edip geliyor. Bir tek imam hatip açılsın diye kıvrım kıvrım kıvranan adamlar. Sadece bir talebe yetiştirebilmek için akla hayale gelmedik meşakkate göğüs gerenler. Çalmadık kapı bırakmayan, ülkesine hizmet için aç-bî ilaç kalan öncüler. Kur'an'ın raflarda bile saklanamadığı, ezanın dört duvar arası bir hücrede bile orijinal haliyle okunamadığı, iman-İslam-Kur'an demenin suç sayıldığı, gizli gizli kitap okuyanların bile karakollarda sığaya çekildiği dönemlerin adsız sansız kahramanları. Hüsrev Hocalar, Süleyman Hilmi Hocalar, Celal Hocalar, Esat Hocalar, Sami Efendiler, Mehmet Zahid Efendiler, Gönenli Mehmet Efendiler, Mahmut Hocalar, Bediüzzaman'lar... Şimdi onlar için anma programları düzenleniyor. İyi de yapılıyor. Ancak asıl yaşatılması gereken onların adı değil; aşkı, şevki, cehdi, gayreti... Büyük şair Necip Fazıl ne güzel söylemiş: "Hohlaya hohlaya aysbergleri eriteceğiz bundan şüphem yok; lakin etraf çamurdan geçilmez diye korkuyorum" Ruhun şâd olsun aziz üstat! Keşke korktuğun başımıza gelmeseydi. Keşke çile dolu bir neslin arkasından dertsiz, gamsız, ıstırapsız nesillere şahit olmasaydık. BİR NESLİN DOĞUM SANCILARI Eyvah! Âlim, âmil, ârif insanların bu ülkede verdiği muhteşem mücadeleyi unutmakla başladı her şey. Mesela Bediüzzaman'ın 28 yıl hapis ve sürgünde yaşadığını, onlarca kez suikasta maruz kaldığını, onlarca kez taciz ve tahkir edildiğini unutuverdik. Onca zifiri karanlığa rağmen "Ümitvâr olunuz, şu istikbâl inkılâbatı içinde en yüksek ve gür sadâ İslam'ın sadası olacaktır." dediğini retorik bir söylem, nostaljik bir nutuk olarak algıladık. Oysa çile ve ıstırap içinde herkes bir neslin doğum sancısını çekiyordu. Kimi zaman hava o kadar kararıyordu ki o dağ gibi insanlar Cenab-ı Erhamürrahimin'e adeta isyan edercesine tazarruda bulunuyor, ıztırar lisanıyla o Yüce Dergâh'tan yeni bir nesil talep ediyordu. "Nur istiyoruz sen bize yangın veriyorsun / 'Yandık' diyoruz boğmaya kan gönderiyorsun" diyen Akif, İslam tarihinde görülmemiş bir tasvirle Hazreti Peygamber'in doğum gününe "Pek hazin bir mevlit gecesi" diyordu. Mevlit gecesine "leyl-i matem" diyen adamın yüreği yanıyordu. Dertliydi büyüklerimiz. Istırap içinde kıvrım kıvrım kıvranıyordu. Başka türlü de düşünülemezdi zaten; çünkü Allah, Peygamberi'ne "İman etmiyorlar diye neredeyse kendini helâk edeceksin." diyordu. Bu ülkenin büyükleri de "kendini helâk ...... Kaynak : http://www.zaman.com.tr/yazar.do?yazarno=1030 Köşe yazısının tamamını görmek için tıklayınız. |
|
|
|
|
|
|
|
Bu köşenin diğer yazıları;
* Parantez içerisindeki sayılar ilgili köşe yazısına yazılan ters köşe yazılarının sayısıdır. |
Anasayfa
