Emeklililer, son zamanlarda artan bir hızla, bozulan ekonomiye paralel olarak, daha yoksul bir hayata sürükleniyorlar.
Yakın gelecek ile ilgili bir umut ışığı da gözükmüyor..
Ulufe gibi dağıtılan ikramiyeler ile, ağızlarına bir parmak bal sürülüyor fakat sadre şifa değil..
Reis, bugünlerde, sahada, partili şapkası ile cumhurbaşkanlığı otobüsünde dört dönüyor, yakın sayılamayacak, orta vadeye dair "refah" vaatlerinde bulunuyor, ...
Kim veriyorsa bu akılları, artık kendi seçmenini dahi ikna etmesi zor..
İkna edilebilecek olan kaldıysa bile kıymeti yok..
Çeyrek yüzyıllık bir iktidar süreci sonunda, emeklisine açlık sınırında bir gelir sağlayabilen iktidarın, sözünün bir hükmü olamaz..
Tüik rakamlarında bile ortalama emekli gelirinin açlık sınırının altına doğru irtifa kaybetmesi, bütün toplum bakımından bir utanç işaretidir.
Müslüman ahlakında, "komşusu açken tok yatan" hakkında verilen hüküm herkes hakkında caridir..
En hafifinden, bu zevat olgun mü'min olarak kabul edilemez..
Sonuç olarak, Peynirin istakoz fiyatına geldiği ülke toprağında, reisin "lafla peynir gemisi yürütüp yürütemediği, "1 Nisan "şakası" gibi olabilir..




Murat Yalnız